- Главная
- Новости
- ⎈Флотоводцы
- †Книга ПАМЯТИ
- Кают – компания
- Путешествие во времени
- Форум
- 2005.03.18 Создавший образ Александра Маринеско
- 2016.07.05 Как днепровские моряки Берлин брали
- 2017.01.17 ПОСЛЕДНИЙ МАТРОС С “АВРОРЫ”
- 2017.02.10 ЗАЧИСЛЕН НА КРЕЙСЕР «ВАРЯГ»
- 2018.09.25 Морской спецназ Первой мировой: сделано в Белоруссии
- Высказывания контр-адмирала, командира дивизии атомных подводных лодок Северного флота.
- Газета "Красный Днепровец" 1944 года
- Днепровская флотилия от Волги до Шпрее
- Знак "За дальний поход"
- Крейсер "АВРОРА"
- МАТРОССКИЙ ВОРОТНИК ( гюйс )
- МОРСКАЯ ДУША
- Моряки-белорусы в русско-японской войне
- ПЕРВЫЙ В МИРЕ
- ПОДВОДНИКИ - БЕЛОРУСЫ ПЕРЕПИСЫВАЮТСЯ С ЗЕМЛЯКАМИ
- Порядок отбития склянок на корабле
- Праздники ВМФ
- БОЦМАН
- Белорусская "флотилия"
- ПОИСК сослуживца
- ☭Герои Соцтруда
- ⚓БЧ1_БСВМ Брестской обл.
- ⚓БЧ2_БСВМ Витебской обл.
- 2012.06.23. «Племянник американского президента парился в нашей деревенской бане»
- 2012.08.11 Истинный сын Дубровенской земли празднует свой юбилей
- 2012.11.21 От «барона» до капитана 1-го ранга.
- 2013.09.03. «Мы за тех, кто сейчас в жуткой темени вод…» О моем сослуживце по атомной подводной лодке К-27.
- 2014.10.30 А МОРЕ СНИТСЯ ПО НОЧАМ...
- 2014.10.30 У Витебщины нет выхода к морю, но есть моряки
- 2016.01.28 Будущий контр-адмирал жил в Хотиничах Витебского района
- 2016.01.29. В Витебске почтили память Анатолия Испенкова, капитана третьего ранга АПЛ К-278 «Комсомолец»
- 2016.10.04 Имя вице-адмирала Героя Советского Союза Егора Томко присвоили школе в Миорах
- 2016.11.03 Комендор с «Авроры»
- 2017.01.25 Международный турнир по вольной борьбе памяти героя-подводника Анатолия Испенкова собрал в Витебске более 200 юных атлетов
- 2017.01.26 Они боролись до последнего
- 2017.03.21 В Белоруссии есть хранители флотских традиций
- 2017.07.31. 30 июля на площади Победы ветераны флота и морской пехоты отметили День ВМФ
- 2017.11.13 ПАМЯТИ БЫЧКОВА АНАТОЛИЯ ЛЕОНИДОВИЧА
- 2018.01.29. XXVI Международный турнир по вольной борьбе памяти Анатолия Испенкова завершился в Витебске
- 2018.03.03 Дети капитана Хвастовского
- 2018.03.20 Сваё жыццё звязаў з морам
- 2018.06.06 Полное погружение в службу
- 2018.11.08 Матрос Городокщины с «Авроры»
- 2019.02.11 В строительстве и вводе в состав сил постоянной боевой готовности атомного ракетного крейсера «Фрунзе» участвовал председатель Витебской областной организации Белорусского союза офицеров Сергей Денисов
- 2019.04.05 Урок мужества
- 2019.05.02 Памятный знак, посвященный Западно-Двинской военной флотилии, установили в Витебске
- 2019.06.27 Подвиг подводника из Белоруссии (трагедия 7.04.1989 на подводной лодке "Комсомолец")
- 2019.06.28 Служил на флоте, приближал Победу
- 2019.07.26 Участники автопробега, посвященного 100-летию Днепровской речной военной флотилии, посетили Дубровно
- 2019.11.01 В средней школе № 8 Витебска имени А. М. Испенкова торжественно открыта музейная комната «Морская слава Беларуси»
- 2019.12.26 Обитель мужества и мастерства: как Витебская морская школа стала одной из советских легенд
- 2020.01.20._Сборная Витебска победила в турнире по борьбе памяти капитана III ранга Анатолия Испенкова
- 2020.02.25 Атамная загартоўка Пятра Маняка з СУП "Цітова"
- 2020.03.17 Командир счастливой «Лиры». Уроженец Езерища Анатолий Ковалев посвятил свою жизнь подводному флоту.
- 2020.03.22 Начальник связь Беломорской военно-морской базы.
- 2020.03.26 Праздник подводников
- 2020.04.23 В Шумилино моряк и его единомышленники увековечивают память тех, кто имел отношение к флоту
- 2020.08.31 В Витебске открыли мемориальную доску, посвященную Морской школе ДОСААФ
- 2020.10.20 Традиции морского братства – в Верхнедвинске
- 2021.02.17 И в порядке будет путь
- 2021.02.22 ПЁТР ДЫЛЕВІЧ: НАС НА ТРЫВАЛАСЦЬ ПРАВЯРАЛА ГЛЫБІНЯ
- 2021.03.21 У Віцебску адсвяткавалі 115-ю гадавіну заснавання Дня марака-падводніка
- 2021.04.06 В Верхнедвинске встретились моряки-подводники
- 2021.10.12 Витебских и верхнедвинских школьников объединило… море
- 2022.01.08. ХХХ международный турнир по вольной борьбе имени кап. 3 ранга Испенкова А. М. и погибших членов экипажа АПЛ "Комсомолец"
- 2022.02.23 ГЛУБОЧАНИН ВЛАДИМИР КУЛЕШ О СЛУЖБЕ В МВФ
- 2022.05.20 Ветераны военно-морского флота и действующие моряки Беларуси и России почтили память Александра Казарского
- 2022.05.22 Турнир памяти А.И. Казарского под звуки «Шахматного танго».
- 2022.05.24 Судьба моряка: Анатолий Ковалёв о жизни, службе и пережитой аварии на атомной подлодке
- 2022.07.15 Вахта памяти в Верхнедвинске, посвященная Герою Советского союза Макеенку И.А.
- 2022.08.26 Море любит смелых и открытых всем ветрам
- 2022.11.19. Мемориал «Прорыв»
- 2023.05.16 ПАМЯТЬ ЖИВА!
- 2023.08.01 В Витебске отпраздновали День Военно-Морского Флота
- 2023.08.02 Ветераны-военные моряки Шумилинщины широко отметили День ВМФ
- 2023.09.05 Память длинною в век...
- 2023.10.14 Поход выходного дня Витебской организации
- 2023/01/26 XXXI открытый Республиканский турнир по вольной борьбе имени кап. 3 ранга А. М. Испенкова и погибших членов экипажа АПЛ "Комсомолец".
- Летопись Шумилинской Районной организации ОО "БСВМ"
- ⚓БЧ3_БСВМ Гомельской обл.
- ⚓БЧ4_БСВМ Гродненской обл.
- ⚓БЧ5_БСВМ Минской обл.
- ⚓БЧ6_БСВМ Могилёвской обл.
- ⚓БЧ7_ БСВМ г.Минска
- ✈Морская АВИАЦИЯ
- ✭Морская ПЕХОТА
- ☎Контакты
ПЁТР ДЫЛЕВІЧ: НАС НА ТРЫВАЛАСЦЬ ПРАВЯРАЛА ГЛЫБІНЯ
22/02/2021
46 гадоў назад лучайскі хлопец Пеця Дылевіч быў прызваны на тэрміновую службу. Армія загартавала яго фізічна, пратэсціравала характар, выпрабавала на стрэсаўстойлівасць, прывучыла да самастойнасці і дапамагла зразумець, што патрыятызм – гэта не прыгожыя лозунгі, а зямное прыцягненне да мясцін, па якіх на чужыне так маркоцілася душа.
Пеця вырас у Лучайцы, закончыў 8 класаў і адправіўся ў далёкі свет: цётка Ганна ўзяла пляменніка да сябе ў Іркуцкую вобласць. У райцэнтры Чуна Пеця скончыў вячэрнюю школу, атрымаў пашпарт, уладкаваўся на пошту дастаўшчыкам тэлеграм. У 1975 годзе яго прызвалі ў марфлот. Вучэбку праходзіў у атрадзе падводнага плавання в/ч 25151 ва Уладзівастоку. Ад малой радзімы яго аддзялялі 9 750 кіламетраў.
– У вучэбцы мы праходзілі выпрабаванне ў баракамеры пры ціску паветра ў пяць атмасфер, вучыліся псіхалагічнай вытрымцы, займаліся ваеннай і фізічнай падрыхтоўкай. Навыкі гэтыя мне пад вадой спатрэбіліся. Служыў я ў 8-й дывізіі 2 флатыліі Чырванасцяжнага Ціхаакіянскага флоту – быў спецыялістам стартавага абсталявання балістычных ракет на атамнай падводнай лодцы К-408 другога пакалення 226 А “Навага”. Гэта сапраўдны васьмітысячатонны плывучы дом 130-метровай даўжыні, амаль 12-метровай шырыні з хуткасцю 28 вузлоў. Падлодка магла пагружацца на памежную глыбіню да 450 метраў і плаваць аўтаномна да 90 сутак, – расказвае мужчына. – У чацвёртым і пятым адсеках знаходзілася тарпедна-міннае ўзбраенне: 16 тарпед, з якіх дзве – з ядзернымі зарадамі, сёмы адсек – рэактарны. За кожнай падлодкай былі замацаваны па два экіпажы колькасцю 120 чалавек. База падлодак знаходзілася ў Вілючынску на паўвостраве Камчатка. Заходзілі мы ў Авачынскую бухту (губу) – другую ў свеце па велічыні, якая была транспартнымі марскімі варотамі Савецкага Саюза. Былі ў бухце Вялікі Камень, якая размяшчалася на супрацьлеглым беразе Усурыйскага заліва Японскага мора. А ў горадзе з такой жа назвай працавала адзінае на Далёкім Усходзе прадпрыемства па рамонце, пераабсталяванні і мадэрнізацыі караблёў з ядзернымі энергетычнымі ўстаноўкамі “Звязда”.
Па заданні камандавання мы дзяжурылі ў вызначаных марскіх квадратах, хадзілі ў марскія паходы. За адзін такі я атрымаў нагрудны знак “За дальні паход”.
Успаміны аб службе ў Пятра Анатольевіча толькі пазітыўныя.
– У нас былі свае традыцыі, свае парадкі, ніхто не знаў ніякай дзедаўшчыны. Калі пасвячалі ў маракі, навічок павінен быў выпіць 2-х літровы электраплафон салёнай марской вады, а на другім караблі – цалавалі падвешаную кувалду, намазаную салідолам. Гаварылі мы на сваім, усім зразумелым, слэнгу, – з усмешкай успамінае Пётр Анатольевіч. – Што датычыла службы, то ў нас не было баявых трывог. Чэсць аддавалі толькі старшым афіцэрам. Заступіўшы на вахту, я ў памяшканні 2х2 метры павінен быў без адлучкі 14 тысяч 400 хвілін (4 гадзіны) назіраць за прыборамі, устаноўленымі ў ракетных адсеках і кантраляваць паказанні вільготнасці, тэмпературы, вентыляцыі. Не проста было і псіхалагічна: над намі ж не сонца, а тоны чорнай вады, усялякае магло здарыцца.
Пасля вахты было лягчэй: хадзілі, як дома, у тапках і майках. Кармілі добра: хапала мяса, садавіны, сокаў, дабаўка пастаянна была. Як былі ў моры, па 50 грамаў сухога віна і шакалад давалі. Розніца ў харчаванні ў нас і ў сухапутных была значная: на сушы салдата ў суткі кармілі на 1 рубель 30 капеек, а маракоў – на 5 рублёў з капейкамі. Мы тады маладыя былі, не задумваліся, што служба наша тоіць небяспеку для здароўя. Але меры перасцярогі там захоўвалі: нацельную і пасцельную бялізну насілі да першай памыўкі, а затым выкідвалі, выдавалі ўсё новае. Па прыходзе з мора кожнага апрацоўвалі нейкімі хімічнымі растворамі. Час ад часу адпраўлялі на 20-дзённы адпачынак у санаторый на пабярэжжы.
Быў у Пятра Дылевіча і двухмесячны водпуск. Птушкай ляцеў хлопец у родную Лучайку. Пасля сырога марскога клімату беларуская восень для яго была раем. З радасцю павёў сястру Ніну ў першы клас. З задавальненнем дапамагаў маці на агародзе і ў полі. На поўныя грудзі дыхаў пшанічным водарам, высушаным сенам, свежай раллёй і з задавальненнем еў бульбяную кашу з бачкавымі агуркамі…Ад’язджаючы з дому, хлопец зразумеў, што мора – “гэта не толькі соль вады, але і горыч расставанняў”.
– На падлодцы нас было многа, у асноўным – рускія, з беларусаў я адзін. Намеснік камандзіра па палітчасці Озераў Беларусь ведаў, а пра Глыбокае не чуў. Аднойчы прыйшоў і кажа: “Гэта ты з таго Глыбокага, адкуль нам згушчанае малако і кансервіраваныя лісічкі пастаўляюць?” І працягвае мне прадукцыю нашага МКК і кансервавага завода. Вось так прадукцыя глыбоцкіх прадпрыемстваў дапамагла яму на Камчатцы пазнаёміцца з маёй малой радзімай, – гаворыць Пётр Анатольевіч. Пасля дэмабілізацыі старшына I стацці Пётр Дылевіч, не раздумваючы, вярнуўся на Глыбоччыну. З ваенкамата, куды звярнуўся за дапамогай аб працаўладкаванні, яго накіравалі на курсы вадзіцеляў у СПТВ-31. Усе восем месяцаў вучобы атрымліваў па 90 рублёў стыпендыі, а пасля ўладкаваўся падменным вадзіцелем у аўтакалону (цяпер АТП-16). Нейкі час працаваў на “хлебнай” машыне. Аднойчы ў магазіне ў Запруддзі ўбачыў прадаўшчыцу Яніну, якая паланіла сэрца падводніка. Пётр і Яніна ўжо 40 гадоў разам. Выгадавалі двух дзяцей, маюць пяцёра ўнукаў.
– Нейкі час я працаваў у Полацксельбудзе. Вось ужо 26 год – кантралёрам у раённым аддзеле Дэпартамента аховы. У мяне 48 гадоў працоўнага стажу, – з гонарам кажа мужчына.
– Што дае чалавеку армія? – спытала ў свайго суразмоўцы.
– Даўней, калі хлопец не служыў, за яго дзяўчаты замуж ісці не хацелі, лічылі, што хворы. А як з такім жыццё будаваць ды род працягваць? Прызыў у армію пацвярджае здароўе чалавека. Служыць трэба, бо армія дысцыплінуе, прывучае да самастойнасці, жыццёвай спрактыкаванасці і ўменню знаходзіць выхад з любой сітуацыі.
Галiна Сутула
Фота аўтара і з архіва П. Дылевіча.
Рундук (archive)
- ноября 2023 (5)
- октября 2023 (1)
- сентября 2023 (3)
- августа 2023 (18)
- июля 2023 (13)
- июня 2023 (5)
- мая 2023 (6)
- апреля 2023 (4)
- марта 2023 (7)
- февраля 2023 (6)
- января 2023 (2)
- декабря 2022 (4)
- ноября 2022 (7)
- октября 2022 (9)
- сентября 2022 (26)
- августа 2022 (19)
- июля 2022 (10)
- июня 2022 (6)
- мая 2022 (3)
- апреля 2022 (11)
- марта 2022 (12)
- февраля 2022 (3)
- января 2022 (17)
- декабря 2021 (4)
- ноября 2021 (6)
- октября 2021 (6)
- сентября 2021 (7)
- августа 2021 (20)
- июля 2021 (2)
- июня 2021 (6)
Страницы
- 1
- 2
- 3
- 4
- далее ›
- шкентель »